Jin. Op. Dr. Sevinç Bilgin

Rumuz: Anka

Rumuz: Anka

Ben 1.5 yıllık evli bir kadınım. Vajinismus denen şeyi evlendikten birkaç ay sonra anlayabildim. Aslında evliliğimin ilk zamanlarında bu durumun normal olduğunu ve zamanla yavaş yavaş geçeceğini zannediyordum. Zamanla, aylar ayları geçtikçe, bu vajinismus denen şey beni epeyce zorlamaya başladı. Daha çok duygu dünyamı epeyce zorladı. Kendimde yetersizlik hissi, kendimde bir duvar hissi, özgüven kaybı, sinirlilik, gerginlik, kafamda çözemeyişimin kargaşası başladı. Bir yandan sevemediğim, benle birlikte evlenmiş kadınların çocuk haberlerini de aldıkça kıskançlık bile duymaya başladım. Onlar için kolay olan şey benim için zordu. 

Tüm bunların yanı sıra hayatıma seçtiğim kişi, ömrüm boyunca birlikte yaşamak istediğim kişiyle bir olamama duygusu, böyle bir duyguya insan nereye kadar tahammül edebilir ki. "Olmuyor" deyip bırakıyordum. Yarın olur, yarın olur, yarın olur.... diye, diye, diye...bir şey olmadığını görüyorum. Niye ben böyleyim diye kendi kişiliğimi, kendime olan güvenimi, saygımı, her şeyimi sorgulamaya başlıyordum. Ne yapacağımı bilmeden bocalıyordum. Daha önce anlatılmış ilk gece hikayelerinin korkusu bir taraftan, kafamda kurduğum acı fikirleri bir taraftan, birilerinin çocuk ne zaman soruları bir taraftan....tüm bu düşünceleri içinde çevire çevire tekrar tekrar düşünen bir beyin, düşünmekten balon olmuş bir beyin. Sonrasında her şeyi, herkesi suçlama, herkese, her şeye kızma, öfkelenme, sinirlenme duyguları, başarısızlık hisleri ,güven kaybı,böyle ne olacak kaygısı. Her şeyin sonunda vajinismus duvarına toslamak, hayata ara vermek gibi birşey oldu. Hayatımda uzun bir ara vermişim gibi. O arada hayat yokmuş gibi, ertelenen ve yaşanmamış 1,5 sene.

Kaygılı, sinirli, yıpranmış duygu ve düşüncelerin ardında profesyonel yardım almanın artık gerekli olduğu kararını verdim. Eşim de başlarda kararsız kaldı ama sonunda eşim de bunun gerekli olduğu fikrini kabul etti, Hatta başlarda ben istememe rağmen çekimser kalmış olsa da, artık iyice ruh halimin kötüleştiğini o da farketmiş olacak ki, benden daha ısrarcı bir şekilde, ani bir kararla "En azından gidip konuşalım, ne olduğu hakkında fikir  ediniriz" şeklinde iknaları sonucunda gitmiştik. Ben yine bir şey ummamıştım. Eşimin izni bitmek üzereydi. Kısıtlı bir zamanımız kalmıştı. Sınır sınıra bir tedavi olacak "Nasıl kısa bir sürede halledebileceğiz ki" diyordum, ama daha ilk konuşmada "Hemen hallolabilir" cümlesini işitmek! "Nasıl yani? Ya 1.5 yılı hemen halledebilecek miyim yani" dedim kendi kendime . Bir anda yepyeni bir umut bulmuşcasına şimşekler çaktı. Dr. Sevinç hanımın kendine olan güveni, bana da inanılmaz bir güven verdi. Olur-olacak-başaracağım hissi verdi konuşmaları...

İyi ki diyorum, iyi ki Sevinç Hanımı buldum, iyi ki ona gittim. O gün, iyikilerim oldu Sevinç Hoca. Odasına çekinerek gittim, derdimi bir seferde söyledim ve çok net bir şekilde çözülür, halledilebilir şeklinde güvenle, hemen bana yardımcı olma şeklinde davranışları, benim duygu dünyama bir ışık hüzmesi şeklinde aktı gitti . İyi ki Sevinç Hoca hayatıma girdi.  Sevinç Hocanın güçlü, kararlı, güven veren ve asla bu durumdan kaçmanıza fırsat vermeyen, bu sorunun çözüleceğine dair inançlı konuşması, benim de güçlü, karalı ve inançlı olmamı sağladı. Ya hani okul sıralarında öğretmeni sevince dersi de seviyormuşcasına bir şeydi. Kendisine inanarak, güvenerek gittim. Çok mutluyum. Sevinç Hoca sayesinde bu durumun üstesinden gelebildim. Hem de kısa ve kısıtlı durumda bana zaman ayırdığı için çok mutluyum. Çok minnettarım doktoruma. Çok, çok, çok teşekkür ederim. Sevinç Hocam gerçekten sevincim oldunuz. Hayatınızın her alanında sizin de çok çok mutlu olmanızı diliyorum.

Kendim için verdiğim en iyi karar bu tedaviye başlamak oldu. Ruhumun iyileştiğini hissediyorum. O kadar şeyi karşıma alıp sevdiğim insanın yanında olmak için verdiğim çaba ve sonunda onunla bir olabilmek duygusu paha biçilemez. Sevincim oldunuz hocam.

Hasta Görüşleri